Meppy Music House

ความฝัน

ผมกับเพื่อนอีกคนนึงได้ขึ้นไปยังอาคารที่คล้ายๆเซียร์รังสิต และโดดลงจากตึก โชคดีที่มันไม่สูงมากบวกกับมีพุ่มไม้รองรับอยู่เลยไม่ตื่น (ปกติถ้าผมโดดตึกผมตื่นไปแล้ว) จากนั้นผมก็ได้ไปยังคนนเส้นหนึ่งที่มีตึกรามบ้านช่องเต็มไปหมด ทางเท้าเป็นฟุตบาทเรียบๆไม่มีแตกหัก ประดับโดยแสงไฟข้างทางสีส้ม และรถจำนวนที่ติดค้างกลางถนน ผมกับเพื่อนได้ตัดสินใจแยกตัวกันออกไป ตอนนั้นเหมือนหนีอะไรบางอย่างที่ไม่รู้จัก มันกำลังล่าผมอยู่ และผมต้องหาบ้านไว้หลบไม่งั้นผมไม่รอดแน่ 

ระหว่างที่ผมวิ่งอย่างสุดชีวิต (ด้วยความเร็วอันยืดยาด ก้าวขาแทบตายความเร็วเท่าเดินปกติ) ผมก็ได้เจอสหายร่วมชะตากรรมประมาณสี่คนที่หนีบางอย่างมาเหมือนกัน พวกเราตัดสินใจรวมตัวกันเผื่อจะเจอบ้านที่ดีให้อยู่ได้ ซึ่งระหว่างที่วิ่งผมก็สังเกตว่าจากตึกบ้านรามช่อง กลายเป็นย่อมหญ้าเตียนๆ ไฟข้างทางสีส้มก็กลายเป็นหลอดไฟขาวๆจืดๆ ถนนนก็โล่งเตียนราวกับไม่มีรถผ่าน ที่ยังเหมือนเดิมคือฟุตบาทที่เรียบเนียนสม่ำเสมอ และในที่สุด ผมและสหายได้เจอแมนชั่นหรูสีทอง ผมรู้ว่าบ้านนี้เป็นของเบียคุยะ โทกามิ และผมสนิทกับเขามากพอที่จะขอพักที่บ้านเค้าได้ ผมจึงไปจะกดกริ่งเรียกเบียคุยะ เพียงเพื่อพบว่าเขาไม่อยู่บ้าน

พรรคพวกที่กลัวสิ่งที่ตามล่าจนตัวสั่นจึงรุดเข้าบ้านไปเลย บางคนงัดประตู บางคนปืนประตูเข้าไป แต่ในเวลาเดียวผมเห็นว่ามีชายแต่งตัวคล้ายพนักงานซาลารี่คนนึงกำลังเดินเข้ามาทางผมและสหาย ไม่ใช่คนอันตราย แต่สัญชาติญานผมบอกว่า "ถ้าเค้าเข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นโจรไปปล้นบ้านเบียคุยะล่ะ" ผมจึงรีบวิ่งหนีออกไปให้ไกลที่สุด และก็เป็นไปตามที่คิดไว้จริงๆ ชายซาลารี่คิดว่าสหายจะปล้นบ้านเบียคุยะ ชะตากรรมพวกเขาผมก็ไม่ทราบอีกเลยเพราะเอาแต่หนีอยู่

โชคเข้าข้าง ผมไปเจอบ้านอีกหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านสีเทาๆธรรมดาซึ่งไฟปิดไว้หมด เจ้าของบ้าน ไคโตะ โมโมตะ มองเห็นผมลงมาทางหน้าต่าง เขาออกมาเปิดประตูให้ทันทีด้วยท่าทีที่ไม่รีบร้อน ผมรีบเข้าไปพลางคิดในใจว่าปลอดภัยแล้ว ซึ่งผมเข้าไปก็เจอมากิ ฮารุคาว่า กำลังนั่งดูทีวีอยู่ เธอดูจะไม่ตกใจอะไรเมื่อเห็นผม หลังจากนั้นผมจำไม่ค่อยได้ แล้วผมก็ตื่น :cri: