Strike! พุ่งทะยานสู่ฝัน

ตอนที่ 4 : คิก ออฟ


ชมรมฟุตบอลโรงเรียนเฮียวเทย์


ทีมฟุตบอลของชมรมฟุตบอลเฮียวเทย์ ถือว่าเป็นอันดับหนึ่งของโตเกียวมาหลายยุคหลายสมัย พวกเขาสามารถดึงนักเตะที่มีความสามารถมาได้ตลอด แต่ถึงแม้ว่าโรงเรียนเฮียวเทย์นั้นจะได้ถูกขึ้นชื่อว่าเป็นราชาของทีมจากโซนโตเกียว แต่เมื่อวัดกันที่ถ้วยแชมป์ระดับชาติแล้ว ถือว่าโรงเรียนเฮียวเทย์นั้นยังไม่ประสบความสำเร็จมามากเท่าที่ควร ถึงจะถูกว่าเป็นราชาของโตเกียว โดยพวกเขานั้นคว้าแชมป์ระดับโตเกียวมาทุกยุคทุกสมัย แต่ประวัติศาสตร์ของกีฬาระดับมัธยมปลายของญี่ปุ่นนั้น โรงเรียนเฮียวเทย์นั้นทำได้แค่เฉียดฉิวเท่านั้นเอง เขาได้รองแชมป์ถ้วยฤดูร้อนเจ็ดครั้งและถ้วยฤดูหนาวอีก 5 ครั้ง


โรงเรียนเฮียวเทย์นั้นเป็นโรงเรียนเอกชนที่ตั้งอยู่โตเกียวตอนเหนือ โดยโรงเรียนของเขานั้นส่วนมากจะมีนักเรียนที่มีฐานะทางบ้านร่ำรวยในระดับหนึ่ง ซึ่งระบบการศึกษาของโรงเรียนเฮียวเทย์นั้นถือว่าดีมากๆ กับอีกช่องทางที่สามารถเข้ามาเรียนโรงเรียนนี้ได้โดยไม่ต้องเสียเงิน คือคุณต้องเป็นนักเรียนที่มีความสามารถไม่ว่าจะทางด้าน กีฬา หรือ การวิชาการ รวมทั้งกิจกรรมอื่น ๆ หรือที่เราเรียกกันว่าเด็กของโครงการนั่นเอง โดยหนึ่งในนั้นคือ ฮายาโตะ เรียวทาโร่ หนึ่งในทีมอัจฉริยะของเทนโนคุ ที่ถูกคำเชิญให้เข้ามาเรียนจากตัวของโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ เพราะทีมรุ่นอัจฉริยะนั้นถูกทาบทามจากโรงเรียนดังหลายโรงเรียน เพื่อเข้ามาเติมความแข็งแกร่งของพวกเขา


ถ้าเทียบกับคาชิโกคุนั้น ชมรมฟุตบอลของเฮียวเทย์แทบจะไม่ต่างกันมาก ในการพัฒนาชมรมฟุตบอลเพราะในญี่ปุ่นก็เริ่มให้ความสำคัญกับฟุตบอลมากขึ้น โดยเฉพาะการวางรากฐานกับฟุตบอลโรงเรียน ทำให้นักเรียนที่มีความสามารถด้านฟุตบอลส่วน เลือกที่จะเล่นให้โรงเรียนของตนมากกว่าเข้าแคมป์ฝึกอคาเดมี่ของสโมสรต่าง ๆ และถือว่าการแข่งขันฟุตบอลมัธยมปลายนั้นเหมือนเป็นก้าวแรกของพวกเขา ถ้าเลือกที่จะเซ็นสัญญากับสโมสรใดสโมสรหนึ่งแล้วนั้นจะไม่สามารถแข่งรายการฟุตบอลมัธยมได้ แล้วนัดไหนสำคัญก็จะมีแมวมองเข้ามาสังเกตอยู่เสมอ 


“เอาหละพอกันแค่นี้ก่อนทุกคน” เสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาเขาคือกัปตันของโรงเรียนเฮียวเทย์ มิยาซาวะ ซานาดะ ชายผู้ถูกเรียกว่าราชาไร้บัลลังค์ ถึงจะเป็นนักฟุตบอลที่มีพรสวรรค์สูงขนาดไหนแต่เขาคนนี้ก็ไม่เคยสามารถพาเฮียวเทย์คว้าแชมป์ระดับประเทศทั้ง อินเตอร์ไฮ และ วินเทอร์ คัพได้เลยสักครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นแล้วโรงเรียนเฮียวเทย์ก็คือ 1 ใน 8 โรงเรียนที่แข็งแกร่งที่สุดในญี่ปุ่น เหล่านักกีฬาของชมรมต่างวิ่งเข้ามารวมตัวที่ข้างหน้า แต่มีเพียง ฮาขาโตะ เรียวทาโร่ หนึ่งในนักเตะรุ่นอัจฉริยะเดินมาแบบเฉื่อยๆ เท่านั้น มันทำให้เหล่ารุ่นพี่บางคนที่เห็นถึงกับไม่พอใจเข้าเป็นอย่างมาก จนทาง โอคิฮาระ ยูโตะ เดินเข้ามาข้างหน้าของเขา


“กัปตันเคยบอกให้นายมารวมแถวอย่างนี้หรอ ?” โอคิฮาระพูดกับทางเรียวทาโร่ แต่ว่าทางเรียวทาโร่ก็ยิ้มที่มุมปากของตัวเองก่อนที่จะพูดสวนขึ้นมา
“ป่าวหรอก…. แค่ผมคิดว่าการที่รีบเข้ามารวมมันก็ไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นหรอกนะ ตอนซ้อมผมก็ทำอย่างเต็มที่ทุกอย่างแล้ว”
“นั่นหรอ ? ที่นายบอกว่าเต็มที่ การเล่นเหยาะแหยะอย่างนั้นหนะหรอ ?”
“แต่มันก็มากพอ ที่ทำให้รุ่นพี่เซฟลูกฟรีคิกของผมไม่ได้ ไม่ใช่หรอครับ ?”


เมื่อทางเรียวทาโร่พูดขึ้นมาแบบนั้นมันได้สร้างความไม่พอใจให้กับทางโอคิฮาระเป็นอย่างมาก ทาง ทาเคมิโนะ ทากามิ ที่เห็นอย่างนั้นแล้ว คงคิดว่าไม่ดีแน่ที่จะปล่อยไว้แบบนี้ก่อนที่เขาจะรีบเข้ามาห้ามปรามทั้งสอง


“น่า ๆ ๆ ๆ เอาเป็นว่าวันนี้ทุกคนก็ทำได้ดีนันหละเนาะ ?” ทางทากามิ เข้ามาพูดกับทั้งสองคนให้สงบสติลงมากกว่านี้โดนเฉพาะโอคิฮาระ
“ก็เพราะนายเป็นอย่างนี้ไง ทำให้รุ่นน้องแบบเจ้านี่มันได้ใจ” โอคิฮาระหันไปบอกกับทากามิ 


“พอได้แล้วพวกนายหนะ…. นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเล่นอะไรที่ไร้สาระแบบนี้” ซานาดะพูดขึ้นมา ทำให้ทั้งสามคนหลุดทางโอคิฮาระปล่อยมือจากคอเสื้อของเรียวทาโร่ ก่อนที่พวกเขาทั้งสามคนจะเข้ามารวมตัว


“ในเมื่อตอนนี้พวกเราได้ตัวจริงทั้ง 23 คนแล้ว… ชั้นในฐานะกัปตันทีมของทีมนี้ อยากจะบอกว่าเราจะเพิ่มเวลาการฝึกให้มากกว่าเดิม เพราะปีนี้คงไม่ง่ายเหมือนเดิมแน่ แต่ละโรงเรียนหาทางทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น รวมถึงพวกเราด้วย”
“และอีกอย่างชั้นอยากให้พวกนายสามัคคีกันเอาไว้… เพราะมันใกล้ถึงเวลาการแข่งแล้ว ชั้นก็ไม่อยากให้ทีมต้องมาทะเลาะกันเท่าไหร่หรอกนะ อะไรที่ยอมได้ก็ยอมไป แต่สำหรับวันนี้พวกเราพอแค่นี้ก่อน ส่ววนพรุ่งนี้ 23 คนที่ติดตัวจริงแล้วให้มาซ้อมแยกอีกสนามนะ….”


“ขอบคุณมากครับ!” เหล่านักเรียนในชมรมฟุตบอลของเฮียวเทย์กล่าวทำความเคารพหลังจาก มิยาซาวะ ซานาดะ กัปตันของทีมพูดจบ


สถานีรถไฟโตเกียว


“ไม่คิดเลยนะว่ามิยาซาวะ จะปล่อยเจ้านั่นไป” ทางทากามิพูดกับมิยาซาวะ 
“ชั้นแค่ไม่อยากให้มีปัญหามากเท่าไหร่หละนะ” มิยาซาวะบอกกับทากามิ


“แต่มันตั้งแต่ปีสาม ชั้นก็รู้สึกแปลกๆ กับนายนะ มิยาซาวะ”


……….


มิยาซาวะถึงกับนิ่งไปเลย


“ปะ ป่าวน่า! ไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน ชั้นยังมีความเป็นชายอยู่เต็มร้อยนะ”
“ก็คือง่าย ๆ เลยตั้งแต่ชั้นเริ่มเข้ามาที่ชมรมนี้ ชั้นกับนายก็เหมือนจะเป็นคู่กัดกันตลอด แต่มาถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยเป็นอย่างงั้นแล้ว”


“งั้นหรอ…. แต่ว่าชั้นก็ไม่ค่อยชอบนิสัยนายอยู่ดีนะ ทากามิ”


“อะไรนะ!!!?!!!”


“ที่ชั้นพูดก็หมายถึงแค่นิสัยที่ขี้เล่นของนายเท่านั้นหละ เพราะเรามันก็ต่างกันสุดขั้วอยู่แล้ว แต่ในสนามเราก็เข้าขากันได้ดีสุด ๆ ไม่ใช่หรอ ?”


“ฮะฮะ นั่นสินะ”


“แต่ก็นั่นหละ พอปีนี้ได้เรียวทาโร่มา ชั้นรู้สึกเลยว่ากลางของเฮียวเทย์จะแข็งแกร่งขึ้น ชั้นเลยไม่อยากว่าเจ้านั่นเท่าไหร่หรอก”


“ต่างกับโอคิฮาระ ที่ไม่ค่อยยอมรับเจ้านั่นสินะ….”


“คงจะงั้นหละ… แต่ว่ายังไงก็แล้วแต่ เจ้านั่นมีสมบัติของผู้ชนะอยู่แล้วมันก็ไม่ต้องห่วงอะไรมากเท่าไหร่หรอกนะ ที่ห่วงก็คงเป็นโอคิฮาระหละนะ….”
“ว่าแต่โอคิฮาระหายไปไหนกัน ?” มิยาซาวะพึ่งมาสังเกตว่าทางโอคิฮาระ ไม่ได้มากับพวกเขาด้วย


“หิหิ เจ้านั่นหนะ มันซ้อมอยู่คนเดียวที่สนามหนะ” ทากามิบอกกับมิยาซาวะ ทางมิยาซาวะที่ได้ยินก็เหมือนเขาจะพอใจก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา


“งั้นหรอ ? งั้นชั้นขอตัวก่อนละนะ” ทางมิยาซาวะเดินขึ้นรถไฟไป เขาโบกมือลาก่อนที่จะเดินขึ้นรถไฟไป ทางทากามินั้นก็ยิ้มก่อนที่จะเดินกลับไป


สนามฟุตบอลชมรมฟุตบอลเฮียวเทย์


“แฮก ๆ”


โอคิฮาระยืนจับเข่าด้วยความเหนื่อยดูเหมือนเขากำลังซ้อมกับตนเองอยู่ เขาเหมือนจะเจ็บใจมากที่โดนทางเรียวทาโร่พูดไปแบบนั้น เขาคิดถึงฟรีคิกลูกนั้นที่เรียวทาโร่ยิงใส่เขา มันเป็นบอลที่ฮุคลงมาอย่างสมบูรณ์แบบ


“นี่รุ่นพี่” เสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาจากข้างหลังของโอคิฮาระ เขาหันหน้ามาก่อนที่จะตกใจเล็กน้อยเพราะว่าเขาคนนั้นคือกองกลางร่างเล็กจากทีมรุ่นอัจฉริยะของทีมเทนโนคุ อย่าง ฮายาโตะ เรียวทาโร่


“มีอะไร…..” ทางโอคิฮาระตอบไปห้วนๆ


“ผมแค่เห็นรุ่นพี่มาซ้อมคนเดียว เลยอยากจะมาซ้อมด้วยแค่นั้นเอง”


“ชั้นไม่ต้องการ….”


“ผมจะบอกวิธีรับลูก นัคเคิล บอล นั่นเอง ดูเหมือนว่ารุ่นพี่อยากจะรับมันได้สินะ” เมื่อทางเรียวทาโร่เหมือนจะสนใจขึ้นมา
“ถึงมันจะเป็นการทำลายตัวผมเองไปบ้างบางส่วน แต่มีประตูระดับมัธยมปลายไม่กี่คนหรอก ที่จะรับลูกแบบนี้ได้ ผมคิดว่ารุ่นพี่ก็เป็นหนึ่งในนั้นที่สามารถรับมันได้”


“ที่ผมทำแบบนี้ ก็เพื่อให้โรงเรียนเฮียวเทย์ชนะเลิศ แล้วผมจะเป็นอันดับ 1 ของรุ่นอัจฉริยะของเทนโนคุ” เมื่อทางเรียวทาโร่พูดเสร็จ ทางโอคิฮาระเหมือนจะพอใจเขายิ้มออกมา ถึงแม้ว่าเหมือนเรียวจะทำเพื่อตัวเองมากกว่าทีม แต่ว่าสำหรับทางโอคิฮาระแล้ว นี่ก็ถือเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยยอมรับในตัวของเรียวทาโร่ แต่เขานั้นก็รู้ว่าเรียวทาโร่นั้นมีพิษสงอยู่มากขนาดไหน


“หึ… งั้นก็เข้ามาเลย!”


------------------------------------------------------------------------------- 


“อะไรนะ!! มิโดจังไปเจอเขางั้นหรอ ?!” เคียวโกะถามด้วยความตกใจ


ในร้านไอติมประจำที่เคียวโกะชอบไปหลังเลิกกิจกรรมชมรมนั้น เธอจะชอบมากินที่ร้านไอศกรีมร้านนี้อยู่บ่อย ๆ และคนที่จะมากับเธอนั้นก็เป็น มิโดริคาวะ โชอิจิ อดีตเอสสไตร์กเกอร์ของทีมชมรมฟุตบอลเทนโนคุ โดยทางมิโดริคาวะได้เล่าเรื่องที่เขาไปพบกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขาไม่คาดคิดว่าจะเจออีก และเมื่อเขานำมาเล่าให้กับเคียวโกะฟังนั้นก็ทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก


“อย่าเสียงดังซี่ เคียวโกะ!” ทางมิโดริคาวะพูดแบบกระซิบ ก่อนเอานิ้วชี้แตะที่ปากของตัวเอง ซึ่งเป็นการบอกให้ทางเคียวโกะนั้นพูดเบาลง ทางเคียวโกะที่เผลอตัวตะโกนออกไปนั้นรีบทำท่าปิดปากของตัวเองทันที ก่อนที่เธอจะเริ่มถามต่อแบบเบา ๆ


“แล้วเขาหายดีแล้วหรอ ?” 
“ยังหนะ เห็นบอกว่าจะกลับมาอีกทีตอนฟุตบอลฤดูหนาวหละนะ….” 
“งั้นเขามาเจอมิโดจังได้ยังไง?!”
“ชั้นก็สงสัยเหมือนกัน เขาหายไปที่สเปนเกือบสองปีเพื่อไปรักษาร่างกาย โดยที่เราไม่สามารถติดต่อเขาได้เลย แล้วทำไมอยู่ดี ๆ ถึงมาอยู่ตอนนี้ได้”


“แล้วเขามาอยู่โรงเรียนไหนหละมิโดจังพอจะรู้มั้ย ?!”
“เห็นแกบอกว่าอยู่ที่โรงเรียนนานาชาติ โคเทคุ หนะนะ”
“นานาชาติ โคเทคุ… เอ่อออออ… เหมือนชั้นจะคุ้น ๆ นะคิดก่อน”
“แชมป์เก่าถ้วยฤดูหนาวจากเขตคันไซไง” มิโดริคาวะพูดพร้อมยกน้ำดื่มขึ้นมา


“อยู่เกียวโตสินะ… แต่เขตคันไซ ก็แปลว่า อาจจะเจอกับ…..”
“ก็คงจะอย่างงั้นหละนะ” มิโดริคาวะพูดขึ้นมาก่อนที่ทางเคียวโกะจะพูดชื่อของคนที่เธอจะพูดขึ้นมา


“เห้อ… นี่พวกนายมาให้ชั้นนั่งฟังอะไรตรงนี้เนี่ย” เสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยสำเนียงที่ดูน่าเบื่อ เขาคือ ฟูจิมะ คิโยดะ แบ็คซ้ายที่ถ่อตัวมาจากบราซิลนั่นเอง 
“ก็ชั้นไม่อยากมากับแม่นี่แค่สองคนนี้นา ด้วยคนอื่นหาว่าชั้นเป็นแฟนกับยัยบ้านี่หนิ!” มิโดริคาวะพูดพร้อมชี้ไปที่เคียวโกะที่นั่งตรงข้ามเขา
“อะไรกัน! อุตส่าห์เลี้ยงแบบนี้ ทำไมต้องมาพูดอย่างนี้ด้วยนะเจ้าบ้า!”


“เอาเถอะน่า… ชั้นไปหละ” ฟูจิมะพูดพร้อมลุกขึ้นมาก่อนจะหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาก่อนจะเดินออกจากร้านเขาฝากประโยคนึงพูดขึ้นมา
“ฉันไม่สนหรอกนะ ว่าเจ้ารุ่นพี่ของนายจะร้ายกาจขนาดไหน หรือเพื่อนเก่าของนายจะเป็นยังไง ฉันคนนี้จะโค่นให้หมด…. รวมถึงนายด้วย” 


ทางฟูจิมะเดินออกไป ก่อนที่ทางมิโดริคาวะจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่สำหรับเขาแล้วถึงแม้ฟูจิมะ จะพูดแบบนี้เขาก็เป็นเพื่อนร่วมทีมที่ดีคนนึง แต่เมื่อทางมิโดริคาวะหันหน้ากลับไป เขาก็ต้องนิ่งไปสักพักเมื่อเห็นถ้วยใส่ไอศรีมที่ทางฟูจิมะได้กินไปมันช่างเยอะซะเหลือเกิน ทางเคียวโกะก็ตะลึงเช่นกัน


“คะ เคียวโกะ…. เธอจ่ายใช่ไหม ?”
“คราวหน้าถ้าจะให้ฉันจ่าย ไม่ต้องพาเขามาก็ได้นะ….” เคียวโกะพูดพร้อมเปิดกระเป๋าตังค์ของเธอขึ้นมาก่อนจะเปิดมาเห็นเงินที่น้อยนิด


“ก็คงงั้นหละนะ…..”


--------------------------------------------------------------------------- 


หลังจากนั้นทางชมรมฟุตบอลโตเกียว คาชิโกคุก็ได้มีโปรแกรมซ้อมอันดุเดือด โดยทุกคนต่างพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อตำแหน่ง 23 คนเพื่อลุยบอลมัธยมปลายในภาคฤดูร้อน โดยทางชมรมฟุตบอลโตเกียวนั้นมีสมาชิกราว 50 คน โดยถือว่าเป็นการตัดออกไปมากกว่าขึ้นเลยก็ได้ โดยทางปีหนึ่งทางมิโดริคาวะ, ฟูจิมะ, มาโคโตะ, ซาคาอิ นั้นยังทำได้ดี ยังรวมถึงทาง เซป ไนล่าห์ ปีกจากอิยิปต์ หรือแม้กระทั่ง เรียวเฮย์ กองหลังสไตล์บอลเพล์ยิ่ง ดีเฟ้นท์ ที่ดูเหมือนจะถูกใจโค้ชสเตฟานเป็นอย่างมาก ริคิมารุ ผู้รักษาประตูร่างเล็กก็ยังทำผลงานได้ไม่แพ้ ชินจิ โคบายาชิ ตัวจริงเมื่อปีก่อน เหล่ารุ่นพี่ที่ได้เป็นตัวจริงก็ยังทำได้อย่างยอดเยี่ยม กัปตันทีมอย่างคัตสึรากิ คิโยชิ ที่ยังสามารถสร้างแรงจูงใจให้ทีมได้ตลอด อารากิ บุนตะ อนาคตกัปตันทีมก็ยังทำได้เยี่ยมเช่นกัน รวมถึงคนอื่นๆ อย่าง อากิฮิโระ เซย์ซิน, ฟุรุคาว่า ไซจิ และ ทากายาม่า จุน ถึงแม้ว่าจุนยังเหมือนยังขาดแรงงจูงใจอะไรสักอย่าง แต่ว่าเขาก็ยังทำได้ดีกว่าหลายๆคนในทีม 


โดยเวลานอกกิจกรรมนั้น ทางฟูจิมะ ก็มาโรงเรียนบ้างไม่มาบ้างเหมือนเคย ทางเซปนั้นก็เรียนในห้องนักเรียนทุน ที่จะใช้ภาษาอังกฤษมากกว่า แต่ดูเหมือนว่าภาษาอังกฤษนั้นเขาก็ออกจะป่วยหน่อยๆเช่นกัน มาโคโตะ กับ ริคิมารุ นั้นเหมือนเป็นคู่หูกันเลยก็ว่าได้ ไปไหนมาไหนด้วยกันเวลา จนทางทีมฟุตบอลของโรงเรียนได้ตั้งฉายาให้สองคนนี้ว่า ‘คู่หูหน้าหวาน’ เพราะด้วยร่างกายที่เล็ก แถมหน้าของทั้งสองนั้นยังออกแนวคล้ายผู้หญิง โดยเฉพาะมาโคโตะที่ปล่อยผมตลอดยกเว้นเวลาเล่นฟุตบอล และนิสัยที่ดูน่ารักของเขา เรียวเฮย์นั้นดูเหมือนจะเป็นคนที่ดูขยันเรียนที่สุดในกลุ่มนักฟุตบอลของปีหนึ่งเขาสามารถจัดเวลาได้อย่างดีเยี่ยม ส่วน ซาคาอินั้นก็เหมือนจะเป็นขวัญใจของผู้หญิงห้องเขา ด้วยหน้าตา และท่าทางของเขาที่ดูเท่ไปหมด ส่วนมิโดริคาวะก็ยังเป็นขวัญใจของสาว ๆ โรงเรียนนี้เหมือนเคยด้วยลักษณะที่เหมือนนายแบบและรูปร่างหน้าตาที่ดี แต่คนชอบซุบซิบกันว่าเขานั้นเหมือนจะเป็นแฟนกับเคียวโกะ แต่ทางมิโดริคาวะก็เหมือนจะไม่ค่อยสนเท่าไหร่ แต่บางทีก็จะชอบลากฟูจิมะไปด้วยอีกคน ส่วนพวกรุ่นพี่ปีสามนี่ต้องตั้งใจกว่าคนอื่นเพราะว่าเขาต้องเตรียมตัวสอบมหาลัย แต่เขาก็ยังไม่ทิ้งชมรม พวกที่สบายที่สุดคงเป็นปีสองที่เหมือนจะไม่ค่อยได้ทำอะไรมาก ไม่มีกิจกรรม ปฐมนิเทศน์ ไม่มีกิจกรรมเยอะเหมือนพวกปีหนึ่ง และไม่ต้องอ่านหนังสือเข้ามหาลัยให้เครียดเหมือนพวกปีสาม


2 อาทิตย์ต่อมา


“เอาหละ ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอย ผมจะประกาศชื่อของ 23 คนที่ติดชุดลุยฟุตบอลมัธยมปลายฤดูร้อนของภาคการศึกษานี้” ทางโค้ช สเตฟานพูดขึ้นมา โดยเคียวโกะนั้นอยู่ข้าง ๆ เขา โดยเคียวโกะนั้นได้ช่วยเก็บข้อมูลรายบุคคลให้สเตฟานด้วย ต่างจากเฮียวเทย์ที่ประกาศชื่อตัวจริงตั้งแต่อาทิตย์แรก


“เอาหละครูจะไล่ชื่อตามเบอร์ 1-23 และคนที่ถูกเรียกชื่อให้ออกมาที่ข้างหน้าด้วยนะครับ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาครูขอประกาศตัวตอนนี้เลย”


“เบอร์ 1 ชินจิ โคบายาชิ ปี 3”
“เบอร์ 2 ทากายาม่า จุน ปี 2”
“เบอร์ 3 ไดซุเกะ ไคโตะ ปี 3”
“เบอร์ 4 ฮิริงาโตะ เรียวเฮย์ ปี 1”
“เบอร์ 5 อิวากิ เทปเปย์ ปี 3”
“เบอร์ 6 โยชิโนริ มาโคโตะ ปี 1”
“เบอร์ 7 เซป ไนล่าห์ ปี 1”
“เบอร์ 8 คัตสึรากิ คิโยชิ ปี 3”
“เบอร์ 9 มิโดริคาวะ โชอิจิ ปี 1”


“ว่าแล้วแฮะ ว่าเจ้ามิโดริคาวะต้องได้เบอร์ 9”
“แต่เด็กปี 1 ปีนี้สุดยอดจริง ๆ นะ ติดเบอร์ต้นๆ ไปแล้วตั้ง 3 คนแหนะ!”


“เบอร์ 10 อารากิ บุนตะ ปี 2”
เบอร์ 11 ฟูจิมะ คิโยตะ ปี 1


“เจ้าแบ็คซ้ายคนนั้นได้เบอร์ 11 เลยแฮะ!”
“มาจากบราซิลเลยนะ แถมฝีมือยังสุดยอดอีก”


“เบอร์ 12 นากาอิ ริคิมารุ ปี 1”
**“เบอร์ 13 นากามูระ ฮายาเสะ ปี 2”
“เบอร์ 14 ไซจิ ฟุรุคาว่า ปี 2”


“เยส!! ได้เบอร์เดียวกับโยฮัน ครัฟฟ์ เลยแฮะ” ไซจิทำท่าดีใจสุดๆที่ได้เบอร์ 14


**“เบอร์ 15 ซาวาฮาระ โชทาโร่ ปี 3”
“เบอร์ 16 อิวากิ ซาคาอิ ปี 1”
“เบอร์ 17 โคฮาคุ เอย์จิ ปี 3”
“เบอร์ 18 อากิฮิโระ เซย์ซิน ปี 3”


ทางซาคาอิ ดีใจแบบสุดๆ ที่เขาได้ติดทีมมตัวจริง แต่เขายังไม่ค่อยแสดงออกมากเท่าไหร่ ส่วนอากาฮิโระ เหมือนเขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองต้องติดก่อนจะหาวไปทีนึงก่อนจะเดินเข้าไปข้างหน้า รวมกับคนที่พูดชื่อก่อนหน้านี้


“เบอร์ 19 นาโอกิ ทาเกยาม่า ปี 3”
“เบอร์ 20 มาเอดะ คาวาซากิ ปี 2”
**“เบอร์ 21 ซูซาคุ โดจิ ปี 3”
“เบอร์ 22 ไดซุเกะ คิมูระ ปี 2”
**“เบอร์ 23 เซงะ อิกคิ ปี 3”


“ก็ครบแล้วสำหรับ 23 คนที่จะเป็นตัวแทนของโรงเรียนในการแข่งขันภาคฤดูร้อนนี้”
กเธอที่เหลือก็อย่าพึ่งท้อแท้ ตราบใดที่พวกเธอยังรักและศรัทธาในฟุตบอลอยู่ อีกไม่นานความตั้งใจนั้นจะส่งผลดีต่อพวกนายเอง”
“แล้ววันนี้พวกเราจะซ้อมแยกระหว่างกลุ่มตัวจริง กับ กลุ่มคนที่เหลือ เข้าใจใช่ไหมทุกคน”


“ครับ!” 


“อีก 1 อาทิตย์จะถึงการชิงแชมป์โตเกียว เพื่อคัดเลือกไปแข่งระดับอินเตอร์ไฮ เราอยู่สาย A โดยมี เมโก, ฮารุโอกะ และ พาณิชย์โฮโอ โดยนัดแรกของเราจะเจอกับทีมเมโก โดยทีมเมโกคือทีมที่ผ่านเข้ามาจากรอบคัดเลือกของโตเกียวเขต B และนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้มาเตะในรายการนี้ ถือว่าเป็นน้องใหม่เลยก็ว่าได้”


“งั้นก็แปลว่านัดแรกของเราก็สบายที่สุดเลยสินะ…” มิโดริคาวะพูดขึ้นมา


“ป่าวครับ อาจจะเป็นเกมส์ที่ยากที่สุดก็ได้ จากที่ผมดูทีมเมโก ถือเป็นทีมที่มีทีมเวริคที่ยอดเยี่ยม กองกลางของเขาที่ชื่อว่า เคนโกะ ทากามูระ ถือว่าเป็นจุดศูนย์กลางของทีมเลยก็ว่าได้ ผมอยากจะเตือนว่าอัจฉรินะคนเดียวสามารถเปลี่ยนทีมได้ ถึงพาณิชย์โฮโอจะเป็นทีมที่แข็งแกร่งที่สุดในสามทีมนี้ แต่ทีมเมโกคือทีมที่น่ากลัวที่สุด” สเตฟานพูดต่อ


“งั้นก็แปลว่าถ้าเราผ่านเมโกไปได้ ก็จะง่ายต่อการเข้ารอบของเราสินะครับ” กัปตันอย่างคัตสึรากิถามขึ้นมา


“ยังไงมีสุดยอดอัจฉริยะอย่างผมอยู่ก็ไม่ต้องกลัวหรอกนะรุ่นพี่ หมอนั่นที่ชื่อว่าทากามูระ มันก็แค่กองกลางเก่งๆ ที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะเท่านั้นเองหละนะ ฮิฮิ” มิโดริคาวะสวนขึ้นมา





“ฉันไม่ได้สั่งให้แกพูดสักหน่อย! แล้วอย่าอวดดีให้มากเจ้าเด็กเมื่อวานซืน!!!!!”


“ฮะฮะ ผมอยากให้พวกคุณใจเย็นกันก่อนนะครับ… ผมอยากจะบอกว่าคู่ของเราเป็นคู่เปิดสนามด้วยนะ งั้นมาสร้างความประทับใจให้กับทีมตัวเองกันดีกว่า!”


“ครับ!!!!”