ใบสมัคร Shining in The Darkness

โปรเล้าจ์ : https://dwocity.forumotion.com/t29-shining-in-the-darkness#102

ก็รีบูทใหม่ครับ อาจจะมีหลายอย่างเหมือนเดิมและมีหลายๆอย่างไม่เหมือนเดิม แค่เพศจอมมาร (จอมนาง) ก็ต่างแล้ว XD อาจจะนานๆลง เพราะทำงานแล้ว เวลาเขียนไม่เยอะ

Spoiler:

====

รูป : 

ชื่อ :
เพศ :
น้ำหนัก / ส่วนสูง :

ประวัติ :
นิสัย :
ความสามารถ : (แฟนตาซีแค่ไหนก็ได้ แต่อย่าเว่อร์มากละกัน)
อื่นๆ :

(ความลับหลังไมค์)

====
ตัวเอก

รูป :
ชื่อ : โดมีนิก

รูป :
ชื่อ : "จอมนาง" นาริส

รูป :  2B (Nier Automata)



ชื่อ : “The Demon Hunter” Hera Fyndale (เฮร่า ฟินเดลล์)
เพศ : หญิง
น้ำหนัก / ส่วนสูง : 54 กก./166 ซม.

ประวัติ : “บุตรีเหมันต์” “วารีเยือกสมุทร” “นักล่าปีศาจ” มากนามเป็นที่ขนานแก่ยุทธภพ บ้างก็เป็นบทเพลงแต่งให้แก่ตัวนางถึงอานุภาพอิทธิฤทธิ์ที่นางเป็น ว่ากันว่านางเป็นหนึ่งในผู้ที่พลังอำนาจแข็งแกร่งที่สุดเท่าที่โลกแห่งนี้จะเสกสรรให้ได้ พลังเวทธาตุน้ำแข็งที่มีความน่ากลัวถึงขนาดที่ยังเหล่ามารทั้งหลายเกรงกลัว สตรีสาวผู้วัยเยาว์นักล่าปีศาจที่สังหารมากชีวิตเพื่อความสงบของแดนดิน อย่างไรก็ตามแม้นหล่อนจะฆ่าปีศาจมากนักต่อนักแต่นั่นก็ไม่ได้หมายถึงว่านางเกลียดปีศาจแต่อย่างใด นางเพียงสังหารมารร้ายที่ไร้จิตสำนึก เหล่าเดรัจฉานที่รุกรานความสงบของเหล่ามนุษย์ 

ตั้งแต่แบเบาะเฮร่านั้นถูกรับเลี้ยงมาโดยพ่อแม่บุญธรรมของตนเองโดยที่เธอถูกทิ้งไว้กลางทางย่านค้าขายในเมืองแห่งหนึ่ง พ่อแม่เลี้ยงของเธอนำตัวเธอมาเลี้ยงโดยที่ไม่รู้เช่นกันว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของนางคือใคร สิ่งเดียวที่พ่อแม่บุญธรรมของเฮร่าสามารถบอกองค์นางได้มีเพียงคือเมื่อครั้นที่พบเจอเฮร่านั้นปรากฏซึ่งสัญลักษณ์สีครามฟ้าแห่งเหมันต์ที่น่าเกรงขามอยู่บริเวณหน้าผากของเธอ เชิงลักษณ์เดียวกับหนึ่งในจอมมารสักตนที่เคยมีชื่อเสียงอันเลื่องลือในกาลก่อน ด้วยความที่พ่อแม่บุญธรรมเกรงว่ากาลร้ายอาจจะเกิดขึ้นกับลูกสาวของตนได้โดยสัญลักษณ์เป็นสิ่งที่เรียกขานภัย พวกเขาจึงกำชับให้เฮร่าจำต้องปิดหน้าผากของตนเองให้มิดเพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง เฮร่านั้นถึงแม้จะรู้ถึงประการนี้ดี หยั่งถึงว่าตัวเองคืออะไรที่เหนือกว่ามนุษย์ทั่วไป กระนั้นหล่อนหาได้มีความสนใจไม่ ยังคงใช้ชีวิตกับครอบครัวของตนตามปกติโดยที่ไม่ได้คิดถึงปัจจัยนั้นว่าแท้จริงนางเป็นใครกันแน่ อีกทั้งพ่อและแม่บุญธรรมของเธอเป็นทหารระดับกลางของนครแห่งหนึ่งซึ่งก็พอที่จะฝึกฝนเธอให้มีฝืมือขึ้นได้ กระนั้นแล้วศักยภาพของนางเร่งรัดกระบวนการร่ำเรียนฝึกวิชาจนแทบเข้าสู่ขั้นเหนือวิชชา จึงทำให้นางกลายเป็นหนึ่งในผู้มีฝีมือในเวลาอันสั้น อย่างไรก็ดีครอบครัวบุญธรรมของนางถูกคร่าชีวิตโดยมารร้ายไร้จิตใจ เดรัจฉานและแยกจากเครือข่ายกลุ่มมารโดยสิ้น สตรีสังหารมารตนนั้นด้วยตัวเอง กระนั้นความสูญเสียก็มิอาจจะฟื้นคืน ชีวิตที่มิอาจนำกลับมาได้ นางเริ่มเกิดวิสัยทัศน์แก่ตนว่าไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำซ้อนแบบนี้เกิดขึ้นแก่ผู้บริสุทธิ์ นางพึงคิดไปเองว่าเหตุที่มารตนนั้นมายังถิ่นแห่งนี้เป็นเพราะเธอที่มีความพิเศษแตกต่างจากคนอื่น เมื่อนั้นเธอจึงผันตัวเป็นนักล่าอสูรและผู้รักษาความสงบ พเนจรไปยังแต่ละแดนตามเงินที่โดนจ้างมาเพื่อสังหารมารร้ายหรือกลุ่มกองโจร นับวันเธอเริ่มมีชื่อเสียงมากขึ้นเรื่อยๆ จากพลังเหมันต์อันทรงพลังที่นางรังสรรค์

ซึ่งนั่นเองก็เลยเริ่มเกิดความเกรงกลัวจากทั้งมนุษย์และเหล่าปีศาจ ชื่อเสียงผันกลายเป็นเรื่องเล่า เรื่องเล่าผันกลายเป็นความเชื่อปรักปรำ เล่าส่งไปทั่วยุทธภพ บ้างก็แต่งบทเพลงสรรเสริญตัวนาง กระไรก็ดีเนื้อความบ้างก็บ่งบอกถึงความอันตรายที่หล่อนเป็นราวปีศาจร้าย ปัจจัยเหล่านั้นกลายเป็นกำแพงขวางกั้นความสัมพันธ์ปกติของนาง นางไม่ได้รับความเชื่อถือทางใจอย่างแท้จริงเพราะความเกรงกลัว นั่นจึงกลายเป็นเหตุผลที่นางปลีกตัวและปรากฏเมื่อเพียงผู้บริสุทธิ์หรือเหล่าผู้ไม่มีทางสู้มีภัยเท่านั้น 

เช่นไรก็ดีผ้าปิดตาที่ปกปิดสัญลักษณ์บนหน้าผากของเธอเองหาได้บดบังภัยเพื่อความปลอดภัยแต่นางเท่านั้น แต่ความมืดมิดที่นางแลเห็นและอยู่คู่มานานแสนนานเริ่มกลายเป็นสิ่งที่ทำให้นางมองไม่เห็นแสงสว่าง นางไม่รู้ว่าแสงมันเป็นเช่นไร แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีเช่นกันที่นางเองก็แยกไม่ออกว่าผู้กล้าหรือมารร้ายกันแน่ที่เป็นแสงสว่างของโลก นางมองเพียงความประพฤติ อิริยาบถแต่ละบุคคลด้วยความสามารถสัมผัสถึงภยันอันตรายและจิตสังหารได้

นิสัย : ภายนอกนางจะเป็นคนที่เงียบขรึมไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แต่นั่นก็เป็นเพราะนางหวาดกลัวว่าใครก็ตามที่นางมีความสัมพันธ์ด้วยไม่ว่าจะเป็นทางความรักหรือมิตรจะมองว่านางคือเดรัจฉานไร้จิตใจ อีกทั้งยังเกรงว่านางคือสัญลักษณ์แห่งภัย เพื่อไม่ให้เกิดบาดแผลจากในใจจากการสูญเสียอีก ความสัมพันธ์จึงเป็นปัจจัยแรกที่นางพยายามจะตัดขาดถ้าหากว่ามันเป็นไปได้ ถึงแม้ปัจจัยเหล่านั้นก็ตามก็ไม่ใช่ว่านางจะเป็นพวกที่เข้ากับใครไม่ได้ อันที่จริงนางเป็นคนที่มีจิตใจที่อ่อนโยนในระดับหนึ่งเลยทีเดียว และเป็นที่มีอารมณ์ขันอยู่เช่นกัน มีความรักใคร่ต่อสิ่งแวดล้อมโดยอ้างว่านางเข้าฝักฝ่ายกับธรรมชาติ ไม่ใช่มนุษย์หรือมาร แต่เป็นหนึ่งกับชีวิต ปกปักเป็นผู้พิทักษ์ และเช่นกันว่าด้วยความที่แม่นางไม่ค่อยมีความสัมพันธ์กับใครจึงทำให้นางเป็นคนขี้อาย ไม่กล้าที่จะสร้างความสัมพันธ์ซึ่งตัดเรื่องการสร้างบทสนทนาไปได้เลย มากครั้งจึงจะพบกับนางที่พูดคุยอยู่คนเดียวโดยตนพยายามที่จะสร้างบทสนทนาว่าจะเริ่มแบบไหนถึงจะดีเมื่อครั้นพบปะกับใครอื่น ก็ตามความไม่มั่นใจของนางนั่นละ

ด้วยความที่แม่อยู่ในวงการที่ต้องใช้ศาสตราวุธมานานจึงทำให้นางมีความเซียนในด้านอาวุธแต่ละอย่างเป็นอย่างดี และแน่นอนว่านางมีความสนใจเป็นพิเศษกับอาวุธประหลาดแต่ละชนิดที่ยากยิ่งจะพบเห็นในยุทธภพ อาจจะเรียกว่าคลั่งเหมือนเด็กที่เห็นของเล่นก็ได้กระมัง 

ความสามารถ : ด้วยนางคือหนึ่งในผู้เซียนศาสตราวุธหลากชนิดจึงทำให้นางสามารถใช้อาวุธที่หลากชนิด แต่โดยปกตินางมักจะใช้ “กระบี่อักขระแห่งพยุหะเงา (Runeblade of Shadow Legion)” ซึ่งมากกระบวนวิชาเพลงดาบของเธอจึงทำให้ยากยิ่งที่ใครจะเทียบทัดได้



นอกจากนั้นนางเป็นผู้ที่มีพลังธาตุน้ำแข็งอันทรงพลังที่แม้กระทั่งจอมมารยังขนลุกถึงความเยือกเย็น มากครั้งนางจะผสานพลังปราณเหมันต์เข้ากับเพลงดาบของเธอเพื่อเสริมความคมและความเสียหายแก่ศัตรู แต่กระนั้นวิชาน้ำแข็งทั่วไปนางก็สามารถทำได้เช่นกัน สร้างวาโยความเย็นรอบตัวได้ เสกสรรวารีให้กลายเป็นน้ำแข็งหรืออื่นๆ (แล้วแต่คนเขียนจะกำหนดเอา เจย์น่าอ่ะ เจย์น่า!) และเช่นกันนางก็สามารถเปลี่ยนน้ำแข็งให้กลายเป็นน้ำเช่นกันด้วยพลังธาตุน้ำแข็งของเธอมีความสามารถในการผันแปลงโมเลกุลในน้ำได้

อื่นๆ : สวย

รูป : Totsuka Takeru



ชื่อ : Grant Albumen [แกรนท์ อัลบูเมน]
เพศ : ชาย
น้ำหนัก / ส่วนสูง : 189/87

ประวัติ : เกิดในตระกูลที่บ้าคลั่งและมุทะลุเรื่องของการใช้ดาบ เป็นตระกูลนักรบเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าลูกหลานในตระกูลจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็จะถูกครอบครัวบังคับให้ฝึกวิชาดาบท้ังนั้น ในเริ่มต้นเขาเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบใช้ความรุนแรงเลย เป็นเพียงแค่เด็กชายขี้อายคนหนึ่งที่อ่อนไหวและไร้กำลัง แต่ก็ถูกบังคับให้ฝึกฝนวิชาดาบที่ทรหดสุดๆจนทำให้นิสัยของเขาค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิด เช่นเดียวกับร่างกายของเขาที่ค่อยๆเปลี่ยนไปกลายเป็นร่างกายที่แข็งแกร่ง บึกบึน และกำยำ นิสัยก็เริ่มเปลี่ยนไป แต่หาได้รู้ไม่ว่านิสัยพื้นเพของเขาก็คงไม่มีวันหายไปจากตัวเขาอยู่ดี เมื่อเสร็จสิ้นการฝึกฝนวิชาดาบแล้วครอบครัวของเขาก็ปล่อยเลยตามเลย เพราะครอบครัวต้องการเพียงแค่ให้สมาชิกทุกคนใช้ดาบได้อย่างเชี่ยวชาญเท่านั้น หลังจากนั้นจะทำอะไรก็ตามสบาย ไม่แคร์ ไงล่ะๆ ปัจจุบันเลยปักหลักฐานอยู่ที่เมืองหนึ่งและก่อตั้งกลุ่มทหารรับจ้างประจำเมืองที่โด่งดังชื่อว่า Blserk [บเซิร์ก] (ตัว l ไม่ออกเสียง) แต่ถึงพูดว่ากลุ่มแต่ก็มีสมาชิกรวมกันเพียงแค่ 2-3 คนเท่านั้น ไม่ใช่เพราะว่าไม่ดัง ไม่เก่งหรืออะไร แต่นิสัยมันนั่นแหละ

นิสัย : ชายผู้ที่มีความมุทะลุและดุดัน วาจาที่หยาบโลน และไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใดๆทั้งสิ้น แต่ก็เป็นคนที่มีจิตใจที่ดีงามและมักจะเข้าไปช่วยเหลือผู้อื่น แถมเป็นคนอ่อนไหวด้วย แต่ก็ไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองเป็นคนใจดีผิดคาดเพราะกลัวจะหาว่าถูกตราหน้าเป็นคนอ่อนแอก็เลยแกล้งทำเป็นไม่เต็มใจ ที่ช่วยไปเพราะต้องการผลประโยชน์เท่านั้น สร้างภาพเป็นคนใจร้ายขึ้นมาเพื่อปกปิดความอ่อนแอที่ตัวเองก็คิดไปเองคนเดียวว่ามันคือความอ่อนแอ ง่ายๆมันก็คือซึนเดเระตัวดีเนี่ยแหละ แต่ปัญหาก็คือไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นซึนเดเระนี่แหละ คนก็เลยมองมันว่าดุร้ายและป่าเถื่อนแต่อย่างเดียว

ความสามารถ : มีพละกำลังที่ล้นหลาม ทรงพลัง แข็งแกร่ง และแรงเยอะมากๆ ไม่มีพลังพิเศษอื่นใดทั้งสิ้น เพราะเพียงแค่พละกำลังอันมหาศาลของเขาก็สามารถสร้างพลังพิเศษให้เกิดขึ้นได้ด้วยตัวเอง

อาวุธประจำตัวที่เขาใช้คือ Greatsword ตามรูป ซึ่งเขาก็มีแรงเพียงพอที่จะถือ Greatsword 2 เล่มได้อย่างไม่มีปัญหา แต่ตามปกติถ้าไม่ได้จำเป็นเขาก็จะมันเพียงแค่เล่มเดียว แต่ก็อย่างที่กล่าวข้างต้นว่าพลังของเขามีมหาศาลมากจนทำให้เขาสามารถทำในสิ่งที่คนอื่นทำไม่ได้หลายๆอย่าง เช่น เอ่อ หมุนตัวพร้อมถือดาบคู่แบบตัวๆหนึ่งในเกมชื่อดัง ทำให้พื้นผนังเกิดรอยร้าว ทลายหินก้อนยักษ์ และ ฯลฯ



อื่นๆ : มักจะชอบดีดนิ้วเวลาหงุดหงิดหรือสิ่งใดไม่เป็นใจ

รูป: พระเอกเรื่องกินทามะ



ชื่อ: แพตตัน (Patton)

เพศ: ชาย

น้ำหนัก /ส่วนสูง: 66 กก. / 178 ซม.

ประวัติ : 
- เกิดและเติบโตในทางใต้ 
- พ่อแม่โดนวกะฆ่าตาย แต่เขาไม่แคร์เพราะก่อนหน้านั้นเขาได้ก่อการเกรียนหลายครั้งหลายครั้งจนพ่อแม่ขอตัดพ่อตัดลูก 
- ตอนวัยรุ่นเตรดเตร่ไปทั่ว จนเป็นที่รู้จักกันในวงกว้าง ทั้งด้านดี ด้านเลว ปนๆกันไป

- ไปๆมาๆชักเบื่อชีวิตของตนเอง เลยกะจะเป็นทหารรับจ้าง เพราะเงินดี คิดเสร็จปุ๊บไปยังสมาคมมือสังหาร 
- ฝึกฝนอย่างจริงจัง จนสามารถเข้าสู่สภาวะไร้ตัวตนอย่างสมบูรณ์แบบได้ 
- เสร็จแล้วก็ขอกราบลาสมาคม ไปเป็นนักฆ่าให้อาณาจักรที่ต้องการตัวเขา แต่ไม่นานก็ขอลาออกเพราะจะเป็นทหารรับจ้าง
- เป็นทหารรับจ้างก็ทำงานให้หลายเจ้า ด้วยความที่ดังอยู่แล้วก็ยิ่งดังใหญ่ งานชุกไปหมด

- จนกระทั่งมีงานหนึ่ง ไปให้ฆ่า "จอมนาง" ก็ไปดวลกับจอมนางตัวต่อตัว แต่ก็พ่ายแพ้ไป 
- ในจังหวะที่จอมนางจะฆ่าเขา จอมนางก็ตัดสินใจทิ้งหอก แล้วได้บอกบางอย่างกับเขา และก็ปล่อยเขาให้มีชีวิตรอด
- เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เขาถูกจ้างมาเป็นหนึ่งในกองกำลังในการปราบจอมนาง นั่นทำให้เขารู้จักเพื่อนดีๆอย่างอคิลนัส ผู้ฆ่าวกะ 

- ในเหตุการณ์ที่อัศวินเกาะหำ เอ้ย เกราะดำฆ่าจอมนาง เขาเป็นคนไปเปิด แล้วก็โดนจอมนางแทง เหวี่ยงลงยอดปราสาทไป
- แต่เขาก็ยังไม่ตาย แค่สลบไปอยู่ตรงหลังปราสาท เขาเล่าว่าเขาพักฟื้นที่ป่าแล้วจะกลับกองทัพ แต่ทนพิษบาดแผลไมไ่หว
- ณ ปัจจุบัน ก็ได้รับยศอัศวินหลวง คอยรับใช้กษัตริย์ แต่ก็ยังทำงานเป็นทหารรับจ้างเหมือนเดิม 
- และเขาเชื่อว่าจอมนางยังไม่ตาย

นิสัย : 
- เกรียน ทำตัวเป็นภาระ แต่ก็เป็นประโยชน์ให้ได้ แต่ต้องบอกนะไม่งั้นก็เป็นภาระเหมือนเดิม
- ไม่ทำตามกฎระเบียบ อันไหนขัดใจแหกหมด
- ขี้โม้อย่างหนัก แต่ก็ทำอย่างโม้ไว้ได้จริง
- ชอบเล่นมุกเรี่ยราด บางอันก็ฮาขี้แตกขี้แตน แต่ส่วนมากก็จะแป้ก 
- แต่ลึกๆเขาก็เป็นคนดี คอยช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ และรักในธรรมชาติ แค่ความเกรียนมันบังนิสัยเหล่านี้ซะมิด


ความสามารถ : 
- การเข้าสู่สภาวะไร้ตัวตนอย่างสมบูรณ์ ซึ่งทำได้นาน
- บรรลุศาสตร์ของนักฆ่าทั้งหมด
- แต่ก็สู้แบบปกติได้ ไม่ได้เอาแต่ลอบฆ่าอย่างเดียว
- อาวุธเป็นดาบที่ไปขโมยมาจากสมาคมมือสังหาร หน้าตาดูดี และคมสัส





อื่นๆ : เพราะโดนตัดพ่อตัดลูกแล้ว เลยทิ้งนามสกุลของตัวเองไป เหลือเพียงแค่ชื่อพอ

รูป : Reinhard (Re;Zero)

[size=32]
[/size]


ชื่อ : Duncan Harrington
เพศ : ชาย
น้ำหนัก / ส่วนสูง : 177/69


ประวัติ : 
-ในวัยเด็กนั้นเขาเป็นเพียงแค่ลูกชาวประมงธรรมดา 
-เขาอาศัยอยู่กับพ่อของเขาเพียงลำพัง 
-โดยที่ตัวเขาชอบเล่นโรลเพย์เป็นอัศวินกับเพื่อนๆของเขา 
-โดยตอนเขาอายุ 13 เรือประมงของเขาได้อับปางกลางทะเล ซึ่งพ่อของเขาจมน้ำตายแต่ตัวเขารอดตายมาได้เพราะเรือหลวงของพระราชาได้แล่นผ่านมาพอดีจึงได้รับความช่วยเหลือ
-พระราชาเกิดอาการสงสารจึงรับเข้ามาทำงานในวัง โดยทำงานเป็นเด็กแล่เนื้อในครัว โดยเขาชำนาญในการใช้เครื่องมือมีคมอย่างมาก
-มักจะโดนเหล่าอัศวินฝึกหัดเรียกไปเป็นคู่ซ้อมเพราะเห็นว่ามีอายุเท่าๆกันแถมยังมีหน่วยก้านและเทคนิคที่ดี
-เมื่อรู้ว่าในเมืองจะมีงานประลองก็ได้ตั้งใจว่าจะลงแข่งด้วย โดยเขาต้องไปขอชุดเกราะเก่าๆจากร้านตีเหล็กมาซึ่งมันเป็นสีดำทึบ พร้อมกับดาบสั้นเล่มนึงและหมวกเหล็กที่ปิดใบหน้าของเขาไว้
-เขาสามารถเอาชนะผู้ต่อสู้ได้มากมายแต่ก็ไปแพ้ในรอบสี่คนสุดท้าย ซึ่งเขาได้แพ้ต่ออัศวินท่านหนึ่งและถูกปลดหน้ากากออกมา และนั่นคือตอนที่ชื่อเสียงของเขาได้พุ่งกระชูดเป็นอย่างมาก และหลังจากนั้นพระราชาก็ให้ฉายาเขาว่า "ดันแคนผู้กล้าหาญ"
-หลังจากนั้นเมื่อเขาอายุ 17 เขาก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นอัศวิน ซึ่งดันแคนนั้นนับได้เป็นคนที่พระราชาสนิทเอามากๆเลยก็ว่าได้ ทำให้เวลาพระราชาไปไหนมาไหนก็มักจะไปกับดันแคนเสมอ
-หลังจากที่สร้างผลงานมามากมาย พระราชาก็ได้มอบหมายให้ไปปราบ "จอมนาง นารีส" กับเหล่าอัศวินเพื่อนพ้องเขา โดยเขาสามารถปลิดชีพจอมนางได้ แต่หารู้ไม่ว่าจอมนางยังไม่ตาย...
-หลังจากชนะจอมนางได้ เขาก็ได้ยศต่างๆมากมาย ได้รับนามสกุล "ฮาร์ริงตั้น" , ได้รับชุดเกราะและดาบใหม่และอื่นๆอีกมากมาย และตอนนี้เขาก็ได้ดำรงตำแหน่งเป็นลอร์ดผู้บังคับบัญชาแห่งหน่วยพระราชองค์รักษ์ของอาณาจักร


นิสัย : 
-เป็นคนตรงไปตรงมา นิสัยชิลๆไม่ค่อยอะไรมาก
-ยึดมั่นในหน้าที่ของตัวเองเอามากๆ
-ปฏิเสธคนไม่ค่อยเป็น ใครมาขออะไรก็ไปช่วยหมด
-มีออร่าที่ไม่ค่อยเป็นมิตร แต่ถ้าได้คุยด้วยจริงๆจะรู้ว่าเป็นคนสบายๆ
-เวลาติดหนี้ใครแล้วจะสัญญาว่าต้องตอบให้ได้สักวันนึง 
-ใจบุญมีจิตกุศล ชอบที่จะบริจาคเงินเพื่อช่วยเด็กผู้ยากไร้เพราะตัวเองก็เคยอยู่ในจุดนั้นมาก่อน
-เป็นคนที่ทำตามคำสั่งตลอดไม่ว่าจะถูกสั่งให้ทำอะไร ซึ่งก็ทั้งเรื่องดีและไม่ดีปะปนไป


ความสามารถ : ดันแคนได้รับ Blessing ต่างๆจะพระราชาทำให้มีความสามารถดังนี้
-Immune ต่อสถานะต่างๆ (ติดพิษ,ชาร์ม,ไฟเผา)
-เกราะที่จะทำให้การโจมตี"แรก"ของอีกฝ่ายไร้ผล
-ถ้าตายจะสามารถฟื้นกลับคืนมาได้วันละหนึ่งครั้ง
-ดาบที่สามารถใช้ส่งศัตรูพวก Undead ให้ไปเกิดใหม่ได้